Να που πάλι πέρασε ο χρόνος.
Τα αρώματα και γεύσεις ζωής γίναν οκτώ χρόνων
Φέτος δε θα γράψω για μπλογκ και μπλογκογειτονειες.Ουτε για αυτούς που γνώρισα εδώ μέσα.
Άλλαξε πλέον το σκηνικό όπως άλλαξαν οι άνθρωποι και η ζωή μας που έγινε δύσκολη και ζοφερή με τα τόσα
Που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό δεν βλέπουμε και τίποτε όμορφο και χαρούμενο πέρα από δυστυχία μιζέρια και κακία μεταξύ των ανθρώπων.....
Και μάλλον ο κόσμος ακολουθεί εμένα ... συμπαραστέκεται στη δυστυχία μου που σ έχασα....
17χρονια χωρίς εσένα... πικρά, ανούσια,γεμάτα με υπομονή κι ούτε ξέρω γιατί την κάνω αυτή την υπομονή...λες και θα ξαναγυρίσει πίσω ο καιρός που τα λέγαμε γελούσαμε και περνούσε όμορφα ο καιρός...μεγαλωνες μαζί με τον αδερφό σου και σας καμαρωνα...τα παιδιά μου η ζωή μου..η ψυχή μου
Κι ένα βράδυ που βγήκες για μια βόλτα με φίλους δεν ξαναγύρισες...
Και σκοτείνιασε η ζωή...και χωρίστηκε στη μέση,στο πριν και στο μετά....το πικρό,άσχημο,στενάχωρο μετά...
Όμως όσο και να θέλω ... δεν μπορεί να αλλάξει κάτι κι εγώ σ' έχω κλείσει στην καρδιά μου και ζεις εκεί και μιλώ για σένα συνέχεια και σε όλους και στο πίσω μέρος του μυαλού έχει καρφωθεί μια χαζή το ξέρω σκέψη ότι κάπου ζεις αλλά δεν μπορείς να έρθεις να μας δεις...
Κι έτσι παλεύω τα άπαλευτα....
Όπου και νασαι να μας προσέχεις και να μας αγαπάς
Μας λείπει το όμορφο πρόσωπο σου ....το χιούμορ σου ..η μαγκιά σου η καλή...η φιλοσοφία ζωής που είχες
Θα τα πούμε ξανά....
Τα αρώματα και γεύσεις ζωής γίναν οκτώ χρόνων
Φέτος δε θα γράψω για μπλογκ και μπλογκογειτονειες.Ουτε για αυτούς που γνώρισα εδώ μέσα.
Άλλαξε πλέον το σκηνικό όπως άλλαξαν οι άνθρωποι και η ζωή μας που έγινε δύσκολη και ζοφερή με τα τόσα
Που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό δεν βλέπουμε και τίποτε όμορφο και χαρούμενο πέρα από δυστυχία μιζέρια και κακία μεταξύ των ανθρώπων.....
Και μάλλον ο κόσμος ακολουθεί εμένα ... συμπαραστέκεται στη δυστυχία μου που σ έχασα....
17χρονια χωρίς εσένα... πικρά, ανούσια,γεμάτα με υπομονή κι ούτε ξέρω γιατί την κάνω αυτή την υπομονή...λες και θα ξαναγυρίσει πίσω ο καιρός που τα λέγαμε γελούσαμε και περνούσε όμορφα ο καιρός...μεγαλωνες μαζί με τον αδερφό σου και σας καμαρωνα...τα παιδιά μου η ζωή μου..η ψυχή μου
Κι ένα βράδυ που βγήκες για μια βόλτα με φίλους δεν ξαναγύρισες...
Και σκοτείνιασε η ζωή...και χωρίστηκε στη μέση,στο πριν και στο μετά....το πικρό,άσχημο,στενάχωρο μετά...
Όμως όσο και να θέλω ... δεν μπορεί να αλλάξει κάτι κι εγώ σ' έχω κλείσει στην καρδιά μου και ζεις εκεί και μιλώ για σένα συνέχεια και σε όλους και στο πίσω μέρος του μυαλού έχει καρφωθεί μια χαζή το ξέρω σκέψη ότι κάπου ζεις αλλά δεν μπορείς να έρθεις να μας δεις...
Κι έτσι παλεύω τα άπαλευτα....
Όπου και νασαι να μας προσέχεις και να μας αγαπάς
Μας λείπει το όμορφο πρόσωπο σου ....το χιούμορ σου ..η μαγκιά σου η καλή...η φιλοσοφία ζωής που είχες
Θα τα πούμε ξανά....
